Tańsze drukowanie, cz.2

Obniżenie kosztów drukowania

Prosty oraz wygodnym sposobem na zmniejszenie kosztów eksploatacji drukarek atramentowych jest właśnie kupno zamienników, choć na rynku znajdziemy również ponownie napełniane kartridże producentów a także zestawy do zestawy do samodzielnego napełniania zasobników. Opcja ostatnia jest oczywiście najtańsza, ale wymaga niestety dużego wkładu naszej pracy przez co dla wielu osób jest raczej słabą alternatywą. Tym bardziej, że niektóre nowoczesne kartridże wcale nie tak łatwo uzupełnić.

Sporo zależy również od modelu posiadanej drukarki lub urządzenia wielofunkcyjnego. Nie do wszystkich bowiem modeli wyprodukowano już zamienniki i nie do wszystkich modeli opłaca się je kupować. W naszym teście sprawdziliśmy także, czy tusz z zamienników nie obniża jakości wydruków. Doradzimy wam jak taniej drukować za pomocą urządzeń poszczególnych producentów - przygotowaliśmy dokładne tabele z dostępnymi zamiennikami, prezentując między innymi ich szacunkowe ceny

O czym warto pamiętać?

Producenci drukarek nie mogą zakazać stosowania zamienników. Informują jednak użytkownika, że w przypadku uszkodzenia drukarki mogą odmówić jej naprawy. Nie jest to jednak powód, aby nie używać tańszych tuszów. Producenci zamienników gwarantują natomiast, że jeśli usterka dotyczy elementu drukującego i producent odmówi naprawy urządzenia w ramach gwarancji, sami poniosą koszt serwisu drukarki. 

Warto też dodać, że niektóre drukarki są tak tanie, iż ich naprawda zwyczajnie nie ma sensu. Ryzyko korzystania z zamiennika w pewnym sensie rekompensuje wysokie koszty oryginalnego kartridża. Uszkodzenie elementu drukującego po kilku latach eksploatacji mało kogo przeraża.

Idea tańszego drukowania

Drukarki atramentowe są zwykle tanimi urządzeniami, to dlatego właśnie są tak bardzo popularne. Model biznesu jaki prowadzili do tej pory producenci, polegał na sprzedaży bardzo tanich urządzeń z drogimi zasobnikami o małej pojemności.Gdzie tu logika? Producenci nie zarabiają na drukarce, ale na sprzedaży materiałów eksploatacyjnych. W przypadku wielu modeli okazuje się, że cena nowego urządzenia jest mniejsza niż komplet tuszów. Dodatkowo niektórzy producenci (na przykład HP) z nowymi drukarkami dołączają tusze startowe o zmniejszonej pojemności.

Idea tańszego drukowania

Ponieważ koszty drukowania za pomocą tanich atramentówek dochodziły do absurdalnych poziomów, firmy trzecie zaczęły produkować alternatywne materiały eksploatacyjne. Oczywiście nie spodobało się to producentom drukarek, ponieważ na takim interesie zwyczajnie nie zarabiali. Kilka lat temu aby obronić się przed nieoryginalnymi zasobnikami, nowe modele pojemników z tuszami zaczęto zabezpieczać, a nawet chronić patentami. Pojawiły się między innymi chipy zabezpieczające kartridże i zasobniki przed uzupełnieniem przez użytkownika.Obecnie na rynku mamy regularną wojnę pomiędzy producentami drukarek i firmami zającymi się produkcją oraz dystrybucją nieoryginalnych zamienników. Jest o co walczyć. W 2012 roku w Polsce sprzedano ponad 15 milionów sztuk materiałów eksploatacyjnych do urządzeń drukujących. Uzupełniając tusz w swojej drukarce mamy więc do wyboru oryginalny (i drogi) produkt, lub jego tańszy zamiennik. Często okazuje się, że ten drugi jakością zasadniczo nie odbiega od oryginału, choć niestety trafiają się i marne zamienniki.

Druk czterowymiarowy

Był już druk 3d, teraz czas na nowość.. Coś, co zszokuje wiele osób, zadziwi nie jedną osobę.

Pamięć kształtu, druk zmiennokształtny, transformery, samoczynna metamorfoza przedmiotów, automontaż, to wszystko określenia dla najnowszej technologii, którą fascynuje się już nie tylko świat nauki. Nie o tworzenie konkretnego przedmiotu, lecz pasm materiału, które zmieniają się i przybierają odpowiedni kształt – jaki zechcemy i kiedy zechcemy, jaki zaprogramujemy.

Druk 4d to technologia, która sprawia, iż dowolna rzecz, np. pod wpływem czynników zewnętrznych – jak woda, światło, temperatura, ciśnienie – przybiera zupełnie inny kształt bądź kolor, ustalony przez 
twórcę czy producenta. Wyobraźmy sobie np., 
że kupujemy w sklepie krzesło. Zamiast nieporęcznego mebla dostajemy jednak płaskie pudełko. A po jego otwarciu w domu wyjmujemy cienki arkusz materiału, który samoczynnie przyjmuje kształt designerskiego siedziska.

To nowatorski sposób wykorzystania praw fizyki i właściwości fizykochemicznych materiałów, który ma szansę w niedługim czasie zrewolucjonizować przemysł w niemal każdej branży – od odzieży aż po produkcję samolotów. Druk 4D jest rozwiązaniem lepszym od tradycyjnych technologii produkcji z punktu widzenia efektywności, wydajności oraz jakości i umożliwia wytworzenie nowych produktów o bardziej zaawansowanych właściwościach. W raporcie „Rozwój w dziedzinie druku 4D" stwierdzone jest, iż będzie to przepustka do ery szybkiego wytwarzania produktów przy niskiej prachochłonności. W przeciwieństwie do tradycyjnych technologii druk 4D umożliwia samodzielny montaż materiałów niezbędnych do wytworzenia części i produktów, przyspieszając tym samym cały proces i redukując nakłady pracy.

Oszczędności mogą być imponujące, bo technologia 4D zakłada tworzenie przedmiotów, które nabierają rzeczywistego kształtu dopiero wtedy, gdy zdecyduje o tym użytkownik.

Elektroniczna archiwizacja dokumentów w firmie

Prawidłowy obieg dokumentów w firmie jest bardzo istotny. Umożliwia on uporządkowanie różnego rodzaju dokumentów, które są w wynikiem działalności gospodarczej. Wszystkie pisma, faktury, umowy itp. mogą zostać wprowadzone do programu komputerowego, aby następnie znaleźć się w sieci. Zaletą takiego rozwiązania jest dostęp do dokumentacji firmowej, bez względu na czas i miejsce, w jakim przebywa pracownik. Zastosowanie systemu elektronicznego zapewnia również odpowiednią ochronę. Niebezpieczeństwo, że informacje dotyczące firmy wpadną w niepowołane ręce zostaje ograniczone do minimum.

Klasyczny obieg dokumentów to czynności wymagające wiele czasu. Pracownicy, którzy zmuszeni są ręcznie wyszukiwać potrzebne informacje wiedzą, ile kłopotów może sprawić jedna, zaginiona gdzieś w natłoku papierów, faktura. Zainwestowanie w odpowiednie oprogramowanie, pozwala uniknąć tego rodzaju problemów.

Elektroniczne archiwum dokumentów umożliwia skatalogowanie oraz skategoryzowanie plików. Ich wyszukiwanie staje się więc dużo szybsze i zdecydowanie łatwiejsze.

Historia druku laserowego

Idea urządzenia wykorzystującego do druku zjawisko elektrostatycznego przyciągania cząstek barwnika, nazwanego później tonerem, do naświetlonej selenowej płyty zrodziła się w głowie amerykańskiego studenta prawa i fizyki Chestera Carlsona ponad 70 lat temu, w 1938 r. Wykonał on pierwszą fotokopię dokumentu na opracowanym przez siebie powielaczu elektrofotograficznym.

Pierwszym tonerem zastosowanym przez Chestera Carlsona były sproszkowane skrzydełka ciem. Pyłek znajdujący się na nich nadawał przenoszonemu na papier wydrukowi kolor i odpowiednie w barwach szarości odcienie. Reszta materiału ze skrzydełek po podgrzaniu i "zaprasowaniu" zabezpieczała uzyskany rysunek na kartce przed roztarciem i rozsypaniem, tworząc powłokę ochronną. Tak narodziła się metoda tzw. suchego druku, leżąca u podstaw dzisiejszej kserografii i druku laserowego.

Chester Carlson przez kilka lat bezskutecznie usiłował sprzedać swój wynalazek m.in. takim przedsiębiorstwom, jak RCA, General Electric, Eastman Kodak czy IBM. W 1946 roku wynalazkiem Carlsona zainteresowała się jednak firma Haloid Company (obecnie znana pod nazwą Xerox), która zajmowała się wówczas produkcją papieru fotograficznego. Haloid Company w 1949 roku rozpoczęła produkcję pierwszej na świecie kserokopiarki - Xerox Model A. Urządzenie to wymagało wykonania kilkunastu czynności, aby otrzymać jedną odbitkę, m.in. samodzielnego naświetlenia płyty, posypania jej tonerem, ułożenia papieru i utrwalenia wydruku.

Używanie jako tonera sproszkowanych skrzydełek ciem było oczywiście niepraktyczne przy wydrukach wielostronicowych. Dlatego należało opracować inną metodę otrzymywania tonera. Na początku używano mieszaniny sproszkowanego grafitu lub roztartej sadzy, opiłków metalu (tzw. wywoływacza mającego na celu równomierne rozprowadzenie oraz utrzymanie drobin węgla w tonerze, a przede wszystkim poprawę jego właściwości elektrostatycznych) i sproszkowanej żywicy sosnowej. Ta ostatnia służyła zaś do przylepienia tonera na stałe do papieru oraz jego utrwalenia po podgrzaniu kartki.

Opisany powyżej klasyczny skład tonera do drukarki przetrwał do początku lat siedemdziesiątych. Później wraz z rozwojem kserografii, a następnie również drukarek laserowych sukcesywnie zmieniał się także skład produkowanych tonerów. Przede wszystkim konstruktorzy zastąpili naturalne żywice bądź to zmielonym polimerem, bądź też syntetyczną żywicą akrylową wymieszaną ze styrenowym wypełniaczem. Sproszkowany grafit, sadza oraz opiłki metalu są z powodzeniem do dziś stosowane w najbardziej popularnych czarnych tonerach. Dzieje się tak głównie ze względu na ich dużą trwałość, bardzo dobre krycie (dotyczy to zwłaszcza sadzy) oraz doskonałe właściwości elektrostatyczne, umożliwiające bezproblemowe przenoszenie na papier w przyzwoitej rozdzielczości nawet najbardziej skomplikowanych rysunków.

Najważniejszym problemem, z którym trzeba się było uporać, okazała się coraz większa rozdzielczość pracy drukarek laserowych i kserokopiarek. Jak wiadomo, dokładność odwzorowania dowolnej cienkiej linii zależy nie tylko od możliwości samej drukarki, ale też przede wszystkim od jakości wykorzystywanego tonera. Nie może się on rozsypywać poza wyznaczony obszar i nie powinien tworzyć poszarpanych krawędzi oraz białych, niewypełnionych obszarów na drukowanym wzorze. Warunek ten będzie spełniony, jeśli drobiny wchodzące w skład tonera są wystarczająco małe i gładkie. Im mniejszą zatem średnicę będą miały składniki, z których zrobiony jest toner, i im ich powierzchnia będzie gładsza, tym lepiej. Dlatego przy udoskonalaniu tonerów inżynierowie i chemicy wzięli na pierwszy ogień właśnie kształt oraz wielkość sproszkowanych składników tonera.
Najłatwiej było wygładzić i zmniejszyć drobiny polimerowego wypełniacza. Mechaniczne rozdrabnianie plastiku bądź żywicy akrylowej bardzo szybko zastąpiono co prawda bardziej skomplikowaną, ale dającą znacznie lepsze rezultaty termiczną metodą rozdrabniania. W sposobie tym rozgrzany, płynny plastik wydmuchiwany jest pod wysokim ciśnieniem do komory, w której panuje niska temperatura, przez dysze o niewielkiej, mikronowej średnicy. W ten sposób żywica, gwałtownie stygnąc, tworzy w miarę równe, mikroskopijne, gładkie kuleczki.

To jednak był dopiero początek zmniejszania rozmiaru drobin i ulepszania kształtu cząsteczek wchodzących w skład tonera. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku usprawniono metodę produkcji równych drobin metalu używanego do produkcji tonera. Większość firm wytwarzających komponenty do tonerów zrezygnowała ze stosowania żelaznych bądź aluminiowych opiłków na rzecz miedzi.

Do produkcji w miarę gładkich, o równej wielkości drobin metalu i grafitu zaczęto też coraz częściej stosować nie mechaniczne rozdrabnianie, ale metody fizykochemiczne. W technologii tej bardzo drobno zmielony metal, sadza czy też rozpuszczone barwniki do kolorowych tonerów CMY w odpowiednich warunkach same równomiernie "rosną", tworząc agregaty cząsteczek. Dzięki temu udało się zmniejszyć wielkość ziaren do średnicy poniżej 25 mikrometrów przy zachowaniu w miarę foremnych, często sferycznych kształtów drobin tonera. Do proszku zaczęto też w trakcie procesu agregacji dodawać inne substancje chemiczne poprawiające właściwości elektrostatyczne, proces nanoszenie barwnika, uwypuklające kolor oraz pochłaniające nadmiar wilgoci przeszkadzającej w druku w wysokiej rozdzielczości.

Jak można się domyślić, poszczególne etapy produkcji oraz szczegółowy skład fizykochemiczny tonerów objęte są tajemnicą, którą firmy skrupulatnie chronią - dla przykładu: amerykański Xerox dysponuje obecnie ponad 15 tys. patentów związanych z tonerami. Wielu wytwórców alternatywnych materiałów eksploatacyjnych stara się odtworzyć oryginalne receptury, ale nie jest to proste.
W opisany powyżej sposób wytwarza się obecnie większość alternatywnych tonerów. Ich producentom udało się uzyskać wymiar drobin poniżej 10 mikrometrów. To w zupełności wystarcza, by swobodnie drukować z rozdzielczością do 1200 dpi. Jednak najwięksi producenci drukarek i mechanizmów do nich (m.in. Xerox, HP, Canon, Oki, Epson i Konica Minolta) zdążyli pójść już o krok dalej, rozpoczynając produkcję nowej generacji tonerów - tonerów chemicznych.

Co ciekawe, metody ich produkcji wywodzą się wprost z laboratoriów badawczych pracujących na potrzeby przemysłu kosmicznego. Tonery chemiczne powstały po to, by poprawić przede wszystkim laserowy druk barwny. W kolorowych drukarkach laserowych pojawiały się bowiem kłopoty z trwałością używanych do druku barwników organicznych. Podczas termicznego utrwalania wydruku pigmenty blakły, barwniki potrafiły się mieszać, nie dając tam, gdzie potrzeba, ostrych przejść tonalnych na gotowym wydruku, a kolory po krótkim czasie potrafiły wypłowieć. Trzeba więc było zacząć osłaniać barwnik woskami niewpływającymi na proces druku laserowego, a zabezpieczającymi utrwalone na kartce litery czy rysunki - stąd notabene bierze się lekko błyszcząca powierzchnia kolorowych kserokopii i wydruków pochodzących z drukarek laserowych.

Nałożenie wosku na toner nie jest sprawą prostą, dlatego w większości starszych konstrukcji drukarek laserowych stosowano oddzielne smarowanie zadrukowywanej powierzchni olejem silikonowym. Nanoszono go z dodatkowego pojemnika znajdującego się w kasecie. Pod koniec ubiegłego wieku naukowcy zajmujący się tonerami wpadli na genialny pomysł: zamiast nakładać wosk na cząsteczki barwnika, lepiej nałożyć barwnik na woskowe mikrogranulki - wosk w trakcie utrwalania termicznego wydruku i tak się wytopi, tworząc warstwę zabezpieczającą toner.

Jeśli szukasz najlepszych tonerów do drukarek zapraszamy do sklepu Tonery Otwock!

Ekologiczne drukowanie 3D

Odkąd zrozumiano, że nasza cywilizacja produkuje tytaniczne ilości odpadów, wszystkie branże  próbują działać (lub chociaż udają) ekologicznie. Nie dziwne więc, że pod lupę została wzięta także najnowsza moda na korzystanie z drukarek 3D w procesie produkcyjnym.

Segregacja odpadów, oszczędzanie materiałów i redukcja obecności szkodliwych odpadów w środowisku jest bardzo ważnym społecznie tematem. Świadomość społeczeństwa w tej kwestii  jest coraz większa, bo kto jak nie my ma troszczyć się o świat, w którym żyjemy? O ile wiadomo już, że można stosować ekologiczne rozwiązania w przypadku klasycznego druku, np. wybierać ekologiczne zamienniki tonerów, jak sprawa wygląda z drukowaniem 3D?

Jednym z bardziej pozytywnych aspektów jest możliwość korzystania w drukarkach 3D wkładów pochodzących z recyclingu. Są one niestety o mniej wytrzymałe i niższe jakościowo, ale przetwarzanie odpadów jest ważną częścią dbania o ekologię. Niestety, rozwiązania oparte na recyclingu raczej nie przyjmą się w profesjonalnych procesach produkcyjnych, bo pochodzące z przetwórstwa odpadów materiały cechują się drastycznie zaniżonymi właściwościami mechanicznymi – są po prostu bardziej kruche.

W samej produkcji wyróżnia się dwie główne metody: ubytkową i bezubytkową. Ta pierwsza dotyczy przede wszystkim elementów wytwarzanych tradycyjnymi metodami z materiałów metalowych (tytan, aluminium, złoto, srebro, etc.). Obróbka jest wtedy bardzo skomplikowana, a po jej zakończeniu zostaje wiele odpadków, których raczej nie można wykorzystać ponownie. Drugą metodę wykorzystuje się do produkcji bazującej na tworzywach sztucznych – jest to metoda wtryskowa, polegająca na wypełnieniu matrycy płynnym tworzywem, które zastyga wewnątrz, właściwie nie produkując żadnych odpadów, jeśli nie licząc samej matrycy (należy ją co jakiś czas wymienić).

W drukarkach 3D stosuje się natomiast metodę SLS, wykorzystującą laser o dużej mocy, którego promień spieka małe cząstki, zarówno tworzyw sztucznych, jak i metalu czy ceramiki. Dzięki temu, pozostałe po „wykroju” odpadki można wciąż wykorzystać do kolejnych projektów. Korzystające z tego rozwiązania drukarki 3D pozwalają znacząco zredukować ilość odpadów powstających w czasie produkcji, nie dziwne więc, że największe firmy świata, żeby wymienić chociażby Apple, Della czy General Electrics, zastanawiając się nad wprowadzeniem drukarek 3D jako stałego elementu procesu produkcyjnego.

Innym aspektem ekologicznego wykorzystania drukarek 3D jest hipotetyczne ograniczenie transportu. Gdyby udało się doprowadzić do sytuacji, w której drukarka 3D stałaby się równie popularna, co zwykłe urządzenia drukujące, zamiast kupować np. zabawki i czekać na ich dostawę, moglibyśmy kupować plany zabawek, a drukować je samodzielnie. I chociaż argument sam w sobie jest dosyć logiczny, do takiego stanu rzeczy chyba światu jeszcze daleko.

Druk 3D, chociaż sam w sobie bardziej ekologiczny, od tradycyjnych metod wytwarzania przedmiotów, raczej nie będzie miał znaczącego wpływu na globalną ekologię. Po pierwsze, to wciąż metoda po części eksperymentalna, nie pozwalająca na tworzenie co bardziej skomplikowanych elementów, istotnych w trakcie produkcji. Mrzonką są słynne samoreplikujące się drukarki 3D, ponieważ nie byłyby w stanie wydrukować ważnych, miniaturowych elementów samych siebie. Nie ma co liczyć także na przerzucenie się producentów na drukarki 3D, ponieważ byłyby to zbyt wielkie straty dla przemysłu dostarczającego materiałów produkcyjnych, a wielkie korporacje z pewnością do tego nie dopuszczą.

Na koniec przypominamy by przy wyborze tanich tonerów czy zamienników tuszy jak i przy kupnie tradycyjnych drukarek i drukarek 3D kierować się również względami ekologicznymi.

Polacy mistrzami druku 3D

Jak wiemy Polacy, oczywiście pod warunkiem, że chcą, potrafią bardzo dobrze radzić sobie w świecie nowych technologii. Kolejnym dowodem na to jest olsztyńska firma Zortrax. Okazało się, że produkuje ona najlepsze drukarki 3D na świecie. Ostatnio napisaliśmy czym jest druk 3D, dziś pochwalimy naszych rodaków za wkład w rozwój tej technologii. 

O przyznaniu tego wyróżnienia zdecydowali członkowie największej na świecie społeczności skupionej wokół druku trójwymiarowego. Chodzi o 3DHubs.com, czyli serwis łączący posiadaczy drukarek 3D z potencjalnymi klientami. To właśnie w rankingu tego serwisu model Zortrax M200 został uznany za najlepsze tego typu urządzenie biurkowe na świecie.

Nagroda zatem jest o wiele cenniejsza niż statuetka przyznana przez jakiekolwiek jury. Wszystko dlatego, że rolę oceniających pełniło nie wąskie grono jurorów, a ogromna rzesza ludzi, którzy korzystają z różnych drukarek 3D każdego dnia i traktują je nie tylko jako hobby, ale też źródło zarobku.

Polski produkt okazał się lepszy od 399 innych urządzeń biurkowych z całego świata.

By dany sprzęt trafił do rankingu 3DHubs, musi mieć co najmniej 25 recenzji. Może wydawać się, że to mała liczba, którą można łatwo manipulować. To prawda, ale Zortrax M200 został oceniony aż 243 razy! Z kolei jego średnia ocena wynosi aż 4,81 punktu na 5 możliwych, czyli 96,2% możliwej do uzyskania punktacji.

To naprawdę dobry i ponadprzeciętny wynik. Warto dodać, że nie jest to pierwsze wyróżnienie Zortraksa nadane przez społeczność, bo rok temu produkt tej firmy został przez 3DHubs.com uznany za najlepsze urządzenie typu plug&play. Było to godne odnotowania osiągnięcie, ale nie tak prestiżowe jak obecnie.

Zortrax M200 pokonał często znacznie droższą konkurencję

Mimo że olsztyńska drukarka jest skierowana na rynek profesjonalny, kosztuje zaledwie 6900 zł netto, Oczywiście dla zwykłego zjadacza chleba może to się wydawać duża kwota, ale nawet w małej lub średniej firmie nie robi większego wrażenia. Nie może więc dziwić, że drukarka jest z powodzeniem  sprzedawana aż w 49 krajach świata, także w Stanach Zjednoczonych i, oczywiście, Polsce.

Przyznacie, że to jest coś! Jeśli zamierzacie kupić najlepszą drukarkę przestrzenną odsyłamy do Zortraxa. My w swojej ofercie posiadamy podobny jakościowo, bardziej budżetowy sprzęt. Jeśli natomiast druk 3D to dla Ciebie fantastyka i korzystasz z tradycyjnego dwuwymiarowego drukowania zapraszamy do naszego sklepu po tanie zamienniki do drukarek.